Totaal aantal pageviews

donderdag 11 augustus 2011

ALMOST DONE.. In lovely memory; Martinair passage

Na meer dan 50 jaar, komt er helaas, door toedoen van onze grote blauwe vriend, een einde aan de passage operaties van Nederlands leukste luchtvaartmaatschappij. Ik draag dit blok aan allen van Martinair Passage, in speciaal de vliegers en cabincrew die aan een ongewisse toekomst onderaan de senioriteitslijst moeten beginnen... Ervaring telt schijnbaar niet bij de Koninklijke Franse Luchtvaartmaatschappij......

Hoe het begon: Martin`s Air Charter:

Dehaviland Dove, rondvluchten boven Amsterdam:

De Douglas DC-3 "Dakota", eerste charter operatie naar Palma de Mallorca. uiteraard volgens het Martin Schröder principe; Overdag passagiers, s`nachts cargo:

Nederland ging massaal op vliegvakantie, tijd voor grotere kisten, de DC-6:

........ en de DC-7 "Seven Seas":

In de jaren 60 van de vorige eeuw, werden ook de eerste "Turbo-prop"toestellen toegevoegd aan de steeds groter wordende vloot van Martin`s Air Charter; de "Convair 640":

En de "Lockheed L-188 Electra": 

Rond 1965 maakt Martin Schröder een grote stap, net als alle grote luchtvaartmaatschappijen begon ook Martin`s Air Charter aan de "Jet" operaties, als eerste chartermaatschappij in Europa, de start van de "Gold Area". De aftrap werd genomen met de Douglas DC-8 "Jet Trader":

Kort daarop gevolgd door de DC-9, deze toestellen waren tevens de eerste toestellen die nieuw werden aangeschaft. Tevens was Martinair de eerste afnemer van de zogenaamde DC-9 RC ( Rapid Change ) uitvoering, overdag passagiers vluchten, s`nachts cargo vluchten.


Toch bleef Martin Schröder de Nederlandse luchtvaartindustrie trouw, voor de korte Europese routes werden 2 Fokker F-28 toestellen aan de vloot toegevoegd:



Martin`s Air Charter veranderde haar naam in "Martinair Holland" en voerde een nieuwe huisstijl in. De eerste toestellen die werden afgeleverd, waren de nieuw aangeschafte DC-10 Convertible`s... Zowel inzetbaar voor passagiers vluchten als voor cargo vluchten. Dit was jaren lang de succes formule van Martinair.


Begin jaren 1980 verraste Martinair vriend EN vijand door de aanschaf van 3 Boeing 747-200 "Jumbojets", 1 full freighter en 2 ( wederom ) convertibles. De freighter vliegt in het begin voor Air France Cargo, de andere 2 vliegen ( naast de eigen vluchten ) ook wetlease vluchten voor onder andere Qantas Australia.


In 1984 word ook een nieuw Europees vliegtuig toegevoegd aan de vloot, voor de mediumhaul vluchten werd en 2 toestellen van het type Airbus a310 toegevoegd, 1 full pax en de andere........................................... Inderdaad convertible, waar Martinair de "Launch Costumer" van was:


Eind jaren `80 begin jaren `90 werden 6 toestellen van het type B767-300 toegevoegd aan de vloot. Met dit type zal Martinair haar passage activiteiten in oktober 2011 beëindigen....


Ter vervanging van de DC-10, werden er 6 MD-11`s aangeschaft, 4 full freighters en 2 convertibles.  Vanaf 2008 werd de MD-11 niet meer ingezet voor Passage vluchten:



Door de passagiersgroei begin 2000, werden 2 toestellen van het type B757-200 overgenomen van Air Holland. 1 toestel verliet na 1 jaar al de vloot, de andere bleef tot de komst van de airbus A320, 4 jaar later.


Als laatste werden rond 2004 4 toestellen van het type A320 in bedrijf genomen, jonge 2e hands toestellen afkomstig van Sabena. Deze toestellen bleven tot 2008. Vanwege de overname door KLM moest Martinair de Europese passage staken, en waren de toestellen niet meer nodig.


Martin Schröder was goed bevriend met het Nederlandse Koninklijk huis, dit heeft er waarschijnlijk mee te maken dat Martinair in opdracht van de Nederlandse Staat tot 2005 de regeringsvliegtuigen heeft geopereerd, de PH-PBX ( F-28 ) en de PH-KBX ( F-70 ). Na een openbare aanbesteding in 2005, nam KLM Cityhopper de vluchten en het beheer van het toestel over. 

De  PH-PBX:

En de huidige PH-KBX:

Na 1 oktober zal er  geen Martinair passagiersvliegtuig door het Nederlandse luchtruim vliegen. Gelukkig niet helemaal waar, door de inzet van ruim 400 vrijwilligers heet de DDA Classic Airlines 1 historische DC-3 Dakota luchtwaardig bewaard voor het nageslacht, in de kleuren waar het allemaal mee begon, Martin`s Air Charter. Met dit toestel, de PH-DDZ "Doornrosje" worden regelmatig vluchten uitgevoerd voor betalende reizigers in het binnen en buitenland!!

Maar toch gaan we ze missen; The lady`s in red!!

To all, never forget the red spirit.
Happy flights, safe landings..... to all, take care!



















The Russian Way

Kabul valt tegenwoordig wel mee, onze freighters gaan er wekelijks heen. De nieuwe headbanger is nu Baghdad. Echter, in februari 2002, toen de USMC net de airport secured had, kwam er vraag naar "hulpgoederen" en de baas vond dat wij maar eens moesten gaan helpen om die goederenstroom op gang te brengen. De 744 was in maintenance en dus werd Art vrijwillig aangewezen om 100 ton per week naar Kabul te "regelen". De eerste trip naar Kabul ben ik zelf mee geweest en een impressie volgt hieronder.

18-02-02. Capt. Boris en "zijn" IL76 bevonden zich in Ras Al Khaimah, en dus ook de cargo daar maar naar toe getrucked. Aangezien ik de vrijwilliger van dienst was kon ik hard maken dat het noodzakelijk was voor het welslagen van de missie dat ik zelf mee ging om te "supervisen". Er moest toch ook een troubleshooter aanwezig zijn als de kunstmest omhoog zou komen.
Dit had weer tot gevolg dat ik om 5 pm te midden van een enorme verzameling ongeregeld goed op de tarmac stond. Afhankelijk van de soort cargo, duurt het laden van een IL76. 4 to 7 uur. En aangezien er alleen maar daylight ops toegestaan was had ik met RAMCC (U.S. military flow control) een departure slot geregeld van 0430 local time, wat een 'time over target' gaf van een half uur na zonsopgang. Politieke en commerciele connecties maakten het mogelijk onder een Ariana call sign te opereren (Ariana Afghan Airlines, of wat daar toen nog van over was), wat weer scheelde in red tape en route clearances. Vanwege dat callsign hoefden we niet via Pakistan maar konden via de kortse route over Iran naar Kabul.
Er stond werkelijk een hele uitdragerij op de tarmac, inclusief een 4W drive. Alles bij elkaar gelimiteerd tot zo'n 35 ton omdat we ook de return fuel mee moesten nemen.

Dat gaat er nooit in, dacht ik nog, maar toen heb ik de Russische loadmasters leren kennen. No shit, they kick ass. Die spuugden zich in de handen, "dawai, rabote", en het circus begon. Alles hadden ze, een lopende band kwam ergens uit de belly te voorschijn, een kraan met 10 ton capacity in de cargobay, pullys, kettingen, rollerplankjes, aan alles was gedacht om whatever in te laden en vast te zetten.
Sound, sturdy Russian engineering op z'n best. Als laatste item werd ook de 4W drive volgestouwd om alle ruimte te benutten maar voor mij was het duidelijk, die kon er niet meer bij. Rij hem dan maar van de tarmac, dan staat ie niet in de weg opperde ik nog. Njenet, de 'commandeere' beslist wel of het nog mee kan. Aah, die heeft dan een verklein machine bij zich? Maar aan humor deden ze niet.

Anderhalf uur uur voor vertrek kwam de rest van de crew. Een crew bestaat uit 9 (negen) personen, in volgorde van belangrijkheid: 1. captain, 2. flight engineer, 3. navigator, 4. radio/translator, 5. F/O, 6. en 7. de loadmasters, 8. en 9. de onboard ground engineers. Dan zijn er nog zes stoelen over, eigenlijk acht, daar de navigator niet meer in de koepel zit die onder aan de neus hangt en de tailgunner ook geen functie meer heeft.
Nadat ik met captain Boris, die mij twee nachten eerder op zijn verjaardag Echte wodka had leren drinken, en de navigator de flight brief had doorgenomen kwam er nog met gillende banden de jeep van de airport commandant aanscheuren. Uit stapten, de commandant, en drie heren waarvan twee in black, met zonnebril, midden in de nacht. De derde man bleek van de Amerikaanse ambassade te zijn. "Who is in charge here?". I AM. Aha, well, here is your authorization letter from (censored) for you to take these two gentleman to Kabul, and no questions to be asked. Goodnight, en weg was de jeep. "The letter" was op zijn minst intrigerend te noemen en de signatures en de stempels zodanig duidelijk, dat ik geen verdere uitleg nodig had. (Dacht nog even in de sfeer van het moment de brief op te eten of te verbranden, naah, teveel films gezien). Boris, you ok with this? Da, you pay, you say.
Geen paspoorten, geen ID's geen namen op de gendec, self loading freight dus.
The men in black kregen twee stoelen achter de cockpit en ik heb ze de hele vlucht niet meer gehoord en gezien.

Nu de 4W drive nog, Commandeere Boris had de volgende oplossing. Vastzetten op de loading ramp. Daarna de loading ramp met hydrolic power upliften zodat de 4W drive onder een hoek va 45 graden neus naar beneden hing, side panels dicht en presto, ready to rock and roll.

04:30, tijd om te gaan. Het opstarten van de 76 is de moeite waard, reeksen handelingen worden verricht en commando's gebruld maar als uiteindelijk het zaakje trillend en brullend tot leven is gekomen heb je ook wat. Reuk, geluid, beweging, het echte werk. (Ben zelf nog van de generatie die opgegroeid is met de stoom 707 en de diesel 8, vandaar). Tijdens het taxiën van de ramp naar de taxitrack zie ik dat er een van de ground engineers nog naast de kist loopt en playing wise guy, breng ik dit fijntjes tot de aandacht van Boris. Are we not forgetting someone?, probeer ik nog, Njet, die stapt zo nog in. De bedoeling is dat deze man tijdens de eerste taxi meters nog een sort last chance check doet om te zien of alles dicht is en er niets lekt. Er blijkt nog een klein laddertje buiten te hangen en als we de taxi track op draaien klimt hij naar binnen.

Ik zit links achter Boris. Kan alles prima zien. De instrumenten zijn metrisch, hoogte in meters en snelheid in kilometers. Na de take off clearance opgelijnd on the runway, brakes on en opspoolen, zoals we dat vroeger ook op de 707 deden. Brakes off en heel langzaam komt het ding op gang. Alles brult en loeit en de rode lampen in de verte komen dichterbij. Speed nu 80 km/hr, 110, 140, 170, kan nu de rode lampen duidelijk zien, de FO brult iets van wat ik denk dat het V1 is. 190, 220, 240, the end is very near en de keel word droog, FO brult weer, moet rotate zijn, en het lijkt of alle wielen tegelijk van de grond komen, pitch up ongeveer 5 degr. Naar mijn gevoel clearen we de lights op 10 meter, gear up en we zijn boven zee. Mijn ogen zijn gefixeerd op de hoogtemeter, daar beweegt niets, niks te zien, alleen de naam van de fabrikant. Alle CFIT's van de laatse 25 jaar flitsen door mijn hoofd. De snelheidsmeter staat op 285 en beweegt ook niet meer. Maar zie, ineens staat de hoogtemeter op 30 en kruipt heeel langzaam omhoog, ik schat een climb rate van ongeveer 100 ft per minute. Boris draait zich om, "Captain Art, good machina da?" Ah dada. Ondertussen vraagt UAE radar nog twee maal de transponder te recyclen om onze climb rate te verifieren.

Boris vind nu ook dat er iets niet klopt en is in heftige discussie met de flight engineer, hij wil meer power hebben begrijp ik. De F/E speelt piano op alle toetsen en hendels, niente. In dit CRM scenario wordt de F/O geheel genegeerd. Die zit trouwens gebiologeerd naar het instrument panel te staren alsof hij het allemaal voor het eerst ziet. Dan, op 350 meter loopt de snelheid op naar 450 km/h en de hoogtemeter gaat mee, 400, 500, 700, 1200, oeff.
We komen tot de conclusie dat we een inversie zijn ingevlogen op 100 ft en dat de outside temp van sea level 22 C op liep naar 28 C op 1000 ft. (that's why pilot seats are brown). Boris ging nog even tekeer, de navigator kreeg op z'n donder omdat hij dat niet opgepikt had uit de MET brief, de F/E kreeg ook ergens de schuld van en de arme F/O had hij beter thuis kunnen laten begreep ik uit de lichaams taal. De stemming zat er goed in.

Eerste waypoint Bandar Abbas, we zijn onderweg. We werken ons via een intermediate op 190 naar FL 290. Een van de loadmasters komt met thee en tuna sandwich en alles is vergeven en vergeten. Dan blijkt weer dat alle flight deck crew, van welke nationaliteit ook, over de hele wereld hetzelfde is. Klagen, klagen, over het eten, het geld, stupid management, lachen om de captains silly jokes, vrouwen etc.

10 minutes before Afghan entry brief ik de flight deck nog een keer, "If in doubt, let me do the talking". 5 minutes before entry at Zandahar VOR we contact "Bossman". (callsign for AWACS orbiting Afghan airspace, ziet en hoort alles). Bossman checkt onze "credentials" en geeft koers en FL naar Kabul.
Het verdient aanbeveling je daar keurig aan te houden anders hangen er binnen een paar minuten twee f 16's aan je wing om een en ander te enforcen.

Op een gegeven moment, ongeveer 100 mile out mogen we van Bossman descenden met een handover naar Kabul tower. We are on our own. Er is verder niets, geen radar, geen ILS, geen VOR/DME, niks. VFR from now on. Aan boord is een eerste generatie GPS zodat we toch een redelijke descent kunnen plannen.

"Kabul tower, Ariana 201, passing FL120 estimating the field at 05, request further instructions." En met een onmiskenbaar Texas accent, "Ariana good morning, continue, report field in sight". En als we eindelijk door de haze, field in sight hebben, (elevation 5800 ft) "Tower, Ariana field in sight", "Roger Ariana, when practical, turn left for a visual right hand down wind for runway 11, speed and altitude your discretion, no wind, clear to land 11." Recht voorruit, links en rechts bergen.

Nu komt Capt. Boris tot leven. Als een volwaardig dirigent speelt hij de slot akte. Kleine korte bevelen, speed, flaps, power settings en gooit hem op z'n kant, 60 degr left bank en we zitten op een right hand circuit 500 ft. Speed 240 km/hr. Abeam the threshold descending righ turn and gear down, full flaps coming out, wings level at 100 ft and touch down on the numbers. Reverse and brakes. Holy Komoly. Vakwerk, absoluut vakwerk!

"Ariana, tower, take first right, then wait for follow me. And aah, that was one hell of a landing sir, you've been here before?" Boris graps the mike, "Da, when WE were fighting Taliban." 

Waarom ik een luchtvaartman ben...

* Ik s`Morgens vroeg de geur van Kerosine nodig heb om te ontwaken,
* Ik niet in lokale tijd leef, maar in Zulu tijd,
* Het weer voor mij niet bestaat uit: " af en toe opklaringen, onweer, regen, zon en laag hangende bewolking" maar in "Occlusiefronten, Stratus, Cumulonimbus en Inversies...,
* Wanneer ik over de A2 naar huis rij en plotseling op wegwerkzaamheden stuit, ik mij hard op afvraag waarom Rijkswaterstaat hier geen NOTAM voor heeft uitgegeven,
* Een F-16 niet alleen een supersonisch jachtvliegtuig is, maar ook een verlengstuk van mijn ego,
* Ik intens kan genieten, wanneer, ik op een god verlaten vliegveld, ergens aan het eind van de Wereld, een echte Fokker zie binnen komen....,
* Liefdes relaties helaas niet zijn opgewassen tegen het eeuwig durende verbond met Boeing`s,DouglassenEmbrear`sFokkers en Cessna`s.....,
* Mijn hartje begint te kloppen als een idioot, bij het horen van de naam: "Frecce Tricolori"......,
* Ik midden in de nacht opsta, om "live" via CNN, de eerste testvlucht van de Boeing 787 Dreamliner mee te mogen maken,
* Ik trots ben om te mogen werken binnen Wereld`s veiligste industrie, luchtvaart! Statistisch gezien vinden er in de luchtvaart op jaarbasis minder "missers" plaats dan in de wereldwijde Medische wetenschap.....,
* Ik ongegeneerd boekjes kan lezen over blote vliegtuigen...,
* Ik zo blij ben als een klein kind in een snoepwinkel, wanneer ik de open dagen van de luchtmacht bezoek....,
* Ik me continu erger aan het Europese fiasco welk Airbus heet....,
* Ik trots ben om te werken binnen een industrie, waarin iedereen gelijk is; het maakt niet uit of je in de cockpit werkt, onderhoudshangaar, cabine, verkeerstoren,radarcentrum, brandweer, kantoor of op het platform....; One Team, One Task!....,
* Echte vliegtuigen, na het faillissement van Fokker, worden enkel alleen nog in Amerika gefabriceerd,
* Ik graag naar stewardessen kijk,
* Ik zo blij ben als een kind wanneer ik een kist "aan dek" Batch,
* The sound of freedom een startende Rolls Royce Trent is,
* De Wereld er; vredig, liefdevol, respectvol en zonder oorlogen uit ziet, vanaf een hoogte van 30.000 voet,
* Size doesn`t matter; Het niet uit maakt hoe groot het vliegtuig is waar je op vliegt, aan het einde van de dag gaan wij allen in onze kleine sportwagen naar huis,
* Ik kan genieten, wanneer het korps luchthaven brandweer met groots mogelijke machtsvertoon de runway op dendert tijdens een oefen-uitruk,
* Ik met plezier de zoveelste Boeing bekijk, die haar landing heeft ingezet,
* Ik baal als een stekker; dat ik nog nooit het " Noorderlicht " ( Aurora Borealis ) heb mogen aanschouwen,
* Vliegtuig crashes, aa het eind van de werkweek, onder het genot van een goed biertje, worden geanalyseerd,
* The smell of freedom verbrand rubber,
* Steden niet worden aangeduid met hun naam, maar met hun navigatie code, Amsterdam is bijvoorbeeldEHAM,
* Ik stiekem Russische/ Sovjet vliegtuigen we heel erg mooi vindt,
* Ik de service van een airline niet laat bepalen door de kwaliteit voedsel, maar door de rok lengte van haar vrouwelijk cabine personeel,
* Ik weet dat trainingsvliegvelden niet worden geselecteerd vanwege haar faciliteiten, maar door de kwaliteit Schnitzel, welk wordt geserveerd tijdens de lunch, inderdaad, liefde gaat door de maag,
*Ik weet dat er speciaal voor ons, nautische mensen, hen die in de zee of luchtvaart werken een ster is. Een ster die ons begeleidt, een ster die ons gids naar "Safe Port", die dat al eeuwen lang doet. Haar naam is de "Poolster" ( Polaris ) en staat in het heelal stelsel, pal op het Noorden. Zij is van oudsher een van de belangrijkste navigatie punt. Zij schijnt voor U en mij, en zal dat nog doen, zal ons de weg wijzen, naar veilig heenkomen voor eeuwen lang...........,
* Ik weet, dat binnen de luchtvaart enorme financiële winsten, maar ook verliezen mogelijk zijn. Nu ben ik vleugellam, hopende op betere tijden. Tijden dat we gewoon konden vliegen, het vaste voor het luchtledige konden verruilen. De tijd dat ik bloeide als een bloem............................. geef mij alstublieft mijn vleugels terug...................................

Aan de conservator van het Aviodrome


Geachte Conservator,

Op de eerste plaats wil ik mijn bewondering uitspreken voor al wat het Aviodrome tot nu toe heeft klaar gespeeld, een bijna vliegwaardige Connie, de enigste vliegwaardige DC-2 ter wereld, een heuse Boeing 747 in de achtertuin, Fokker F-27 ( waarvoor hulde ) en binnen kort een echte Dc-8 én Fokker 100. Het enigste waar ik dan weer een probleem mee heb is dat dit weer allemaal KLM kisten moeten zijn.

Wanneer je, als onwetende toerist het museumpark betreed, zou je denken dat Nederland echter maar 1 luchtvaartmaatschappij rijk is. Ik heb nog eens goed gekeken naar de “omschrijving van de doelstellingen” van het Aviodrome, en hier in staat duidelijk dat het Aviodrome toelegt op het ( cultureel ) erfgoed van de Nederlandse Luchtvaart.
Nu vraag ik mij af, mis ik hier iets?

Een leuke Transavia B737-200 zou niet misstaan, Transavia is er immers groot mee geworden. Nu hoor ik u denken, we hebben al een Transavia kist? Maar dit is maar ten dele waar. Inderdaad, het museum heeft de kop van een Caravelle bewaard, en de rest tot bierblikjes verschroot. Ik begrijp dat het te ver gaat om een Dutchbird B757 of een V-Bird a320 tentoon te stellen, maar een Air Holland B727, Schreiner Dash-8 of Air Exel Commuter ( vooruit dan, KLM Air Exel ) EMB-120 past toch zeker binnen de Aviodrome doelstellingen? En die DC-3 in Martinair kleuren is niet van het Aviodrome, voordat u dat probeert aan te dragen… Het zou ook een mooi gebaar zijn, voor al die mensen die voltrots hebben gewerkt bij de diverse Nederlandse luchtvaartmaatschappijen.....

Als leek zou je bijna denken dat dit het KLM bedrijfsmuseum is…

Hopende op een reactie,
Hoogachtend,
Bart Eijkenboom.
Februari 2010 

Bart`s Column 12-2009, WE ZIJN DE WEG KWIJT!

Terug naar toen!
Hoewel ik niet tot de generatie behoor die de Connie`s en de Diesel-8`en heeft zien vliegen, kan ik, ondanks mijn knutsel jaar 1980 en werpjaar 1981, toch mee praten over vroeger:

Vroeger, toen de Inspectie Verkeer en Waterstaat divisie Luchtvaart gewoon Rijksluchtvaartdienst was, dat was dé tijd. Toen de post daar nog aankwam, en niet intern verloren ging of in Den Haag terecht kwam terwijl het naar Hoofddorp was verstuurd. Toen de initiële brevet afgifte nog niet de “wereld”koste. Die goede tijd, toen je voor één rondvlucht een; piloot, vliegtuig, passagiers en kotszakjes nodig had en geen 80 kilo aan papier rompslomp . Die goede oude tijd, waar je als engineer rustig een schuifmaat kon vastpakken zonder je zorgen te hoeven maken of de schuifmaat nog over een geldig eikrapport beschikte, en deze volgens de regels is gearchiveerd, Toen de theorie luchtvaartexamens nog door luchtvaartinstanties werden afgenomen en niet door een instantie die zich van oudsher toelegt op de examinering van bromfietsen, scootmobielen en rollators met hulpmotor bewijzen. Dat was de tijd! Toen reden in de winter de treinen ook nog op tijd.

Toen de Luchtverkeersleiding Nederland nog een staatsbedrijf was, toen er nog toren assistenten waren, toen je geen slot hoefde aan te vragen om een paar ILS-je, qdm of qdr te schieten, toen je niet aan de grond moest blijven omdat het te druk was, toen de meteo voorspellingen ook daadwerkelijk uitkwamen, toen de FIO Amsterdam nog de telefoon opnam als je ze belde, toen je niet met Brussel hoefde te bellen voor een post maintenance test flight boven Nederlands Limburg op flight level 140, toen je geen formulieren hoefde te faxen voor een simpel foto vluchtje, toen je niet ellen lange discussies hoefde te voeren bij het wijzigen van de opgegeven pob`s, Dat was dé tijd, toen Fokker nog bestond.

Vroeger, toen de KLM nog Nederlands was, de dagelijkse Palma de Mallorca charter door Martinair met een B747 werd uitgevoerd, de halve NLM Cityhopper vloot s`nachts op Beek stond en de Transavia stewardessen nog fatsoenlijke uniformen droegen, dat was dé tijd. Toen de luchtvaartmaatschappijen nog werden bestuurd door mannen in grijze pakken, die dat deden zonder aanbevelings-, toetsings,- en werkoverlegcommissies en toch besluiten durfde te nemen. Toen er geen marketing bobo`s waren die miljoenen uitgave om te onderzoeken of Transavia.com beter klinkt als slechts gewoon Transavia, toen lange afstand vliegtuigen gewoon bij Boeing of Douglas en de regionale vliegtuigen bij Fokker werden gekocht, toen regionale luchthavens werden gezien als werkgelegenheidsmotoren in plaats van herrie schoppers, toen de Fokker F27 een van onze belangrijkste export producten was. Dat was dé tijd! Toen droeg de postbode ook nog een uniformpet.

Vroeger, toen onze vliegende krijgsmacht niet aan banden was gelegd, toen onze Orions, Atlantiques en Neptunes de wereld zeeën bewaakte, een gevaarlijk kat en muis spel speelde met Sovjet onderzeeërs, toen onze luchtmacht naar alle crisis gebieden werd gestuurd, toen Twente, Soesterberg en Valkenburg nog open waren, toen vliegdekschip Karel Doorman door de NAVO naar alle potentiële crisisgebieden werd gestuurd als machtsvertoon, dat was dé tijd! Vroeger toen de luchtvaart publiekelijk werd gedragen, namen als Albert Plesman, Anthony Fokker en Martin Schröder in ieders geschiedenisboekje voorkwamen, de tijd dat de jeugd wist wat “de Uiver “was en trots was op ons luchtvaart erfgoed, dat alle Jongens piloot, en alle meisjes stewardess wilde worden, dat was dé tijd!

Toen de overheid nog Pro luchtvaart was , men niet dacht aan privatiseringen en marktwerking, toen luchthavens gewoon staatseigendom waren, toen de luchtvaart werd gezien als een gespecialiseerde industrie in plaats van een melkkoe, Toen we niet het braafste jongetje van de ‘Europa klas”wilde zijn en we niet wilde meepraten of Air Rwanda op de Europese zwartenlijst moest komen, toen de woordbetekenis van Ecco taks en nachtsluitingen nog niet bestonden,toen er geen terreur dreiging was, toen we nog nooit hadden gehoord van Europese aanbesteding procedures, milieu heffingen, BKL en geluidscontouren normen,passagiers taks, brandstof en security toeslagen,werk en rusttijden regeling, toen Nederland nog wat betekende in de luchtvaartwereld , dat was dé tijd, ik wil terug naar toen, de tijd toen we gewoon konden vliegen…….. Nederland is de weg kwijt!

( Bart Eijkenboom, december 2009 )